Sat Nam, de nieuwe Namasté?
Nothing lasts forever, zelfs niet de gevestige namasté-waarde in het yogagebeuren.
Nadat The Beatles een ashram bezochten in Rishikesh, Noord India, was het hek helemaal van de dam en werden Oosterse invloeden zo hip als de Beatles zelf. Leuke tijdsgeest dan ook: andere culturen ontdekken, van platgelopen paden aftreden, hogere sferen bereiken, al dan niet in een klein dorpje zoals Rishikesh, de toegangspoort tot de Himalaya. Lekker exotisch, lekker wereldlijk. En zo is Namasté, dé term die onlosmakelijk met yoga verbonden is, overgewaaid naar hier.
Maar blijkt dat ook deze namasté vergankelijk is, zoals … alles.
Behoor je tot die gelukkige groep die India al mogen bezoeken heeft, dan weet je dat namasté een soort van universele loper is die elk slot opent, ongeacht je bedoeling, taal, kaste of neushaarlengte. Hét begroetingswoord. De yogafilosofie geeft er zijn eigen mooie interpretatie aan: “de goddelijkheid in mij, buigt voor de goddelijkheid in jou, want in wezen zijn we één”.
Mooi gedachtengoed. Benadrukt hoe we met onze individuele bewustzijnsontwikkeling op onze eigen bescheiden mannier bijdragen aan een groter universeel bewustzijn. Mooi gebaar om nog even een momentje van wederzijdse dankbaarheid en respect naar elkaar te tonen op het einde van de les. Mooie symbolische afsluiter van de les.
Al valt het me op dat er meer en meer andere opduiken in de drukbezochte yogalessen.
Waar sommigen twee keer over hun linkerschouder blazen, anderen nog ‘traditioneel’ drie keer ohm shanten, beeindigen vele guru’s de (kundalini)lessen tegenwoordig met de woorden Sat Nam: True to your own Identity.
Nog maar enkele tientallen jaren geleden In de jaren ’60 en later, lag er nog veel nadruk op respect tonen naar andere culturen. Op dankbaar zijn voor de rijkdom in je leven. Gaat ook helemaal samen met de tijdsgeest van toen: na vele decennia waarin onze (groot)ouders hard moesten werken om net rond te komen zonder zich enige luxe te kunnen veroorloven, was het plots mogelijk om verre reizen te maken, om jezelf eens iets luxueus als een –ik noem zomaar iets- radio of strijkijzer kado te doen. Exotische reizen naar Oostende werden ingeruild voor reizen naar Spanje en als je een beetje geluk en ondernemingszin had naar India. Het waren niet meer enkel suïcide ontdekkingsreizigers die zich naar andere continenten waagden, maar evengoed ‘gewone’ mensen, zoals buren, collega’s, familie.
Echt een periode van 'namasté': respect tonen naar andere culturen en dankbaar zijn voor de luxe in je leven.
De namastéperiode heeft langzaamaan plaatsgemaakt voor een Sat Namrevelatie (niet toevallig een anagram, op de laatste 'e' na dan).
Anno 2014 is reizen naar het Oosten, het Westen, Noorden en Zuiden voor de doorsnee Belg een vanzelfsprekendheid geworden. We baden in luxe, the sky is the limit, alles is mogelijk. Luxe is standaard. Niet toevallig dat er net nu meer aandacht besteed wordt aan het trouw blijven aan jezelf-idee. Want doe het maar eens: je niét laten meeslepen in de rat-race, in de marketing overload, in het leven dat bestaat uit alleen maar keuzes en nog meer keuzes, ondergedompeld in een bad van nog meer mogelijkheden en nog beter opties. Een ware hel. Als je niet bij je ware zelf blijft tenminste.
Bij deze wens ik je dan ook een overload aan Sat Nam toe,
Want een gelukkig leven is een leven dat in overeenstemming met je natuur geleefd wordt, zoals we allen ongetwijfeld al wel weten :-)