Derde oog, bron van kracht.
En wààrom precies de aandacht naar je derde oog brengen? Lees en je ontdekt meteen (= op het einde van het artikel, zoals het hoort) de link tussen deze mysterische plaats van ons lichaam, de nieuwzeelandse brughagedis en het één voor één afvallen van de grieperige collega’s.
De plaats tussen onze ogen wordt ook wel ons 3e oog genoemd. Omdat je met drie ogen meer ‘ziet’ dan met twee. Sounds logical! Maar wat ‘zie’ je dan precies, dat is de vraag. Uiteraard gaan we niet meer zién, of toch niet in op de manier zoals we kennen van oog links en oog rechts. We gebruiken ons derde oog om dingen helder te zien, om meer duidelijkheid te brengen in de zaken die we (echt) zien, horen, proeven, meemaken. Onze intuïtie, daar sluit het nog het best bij aan. Dingen helder zien. Zoals een helderziende? Can be. Een helderziende is dan ook niet hetzelfde als een waar-zegster, maar kan je helpen dingen helderder te zien, meer in-zicht te krijgen. Vandaar de spiritueel verplichte glazen bol: als symbool voor een extra oog? Can be.
Maar wat zien we dan helderder? Heel symbolisch; de dingen die we met onze twee andere ogen niet kunnen zien: emoties (van onszelf én anderen), patronen die zich voordoen in ons leven,…
Héél héél lang geleden, zouden we zelfs een zichtbaar derde oog gehad hebben, daar zijn restanten van, die we onder andere nog zien bij de nieuwzeelandse brughagedis. Bij ons vertaalt het zich eerder als een cluster van lichtgevoelige cellen, ter hoogte van onze epyfise. De klier die onder andere instaat voor de productie van melatonine, het hormoon dat onze slaap regelt. Dus deze epyfise is best licht-gevoelig kan je zeggen, net zoals onze ogen dat zijn...
Waarom vertrouwen op intuïtie, we hebben toch onze ratio? Yep, correct!
Alleen kan onze ratio soms redelijk traag zijn. Soms merken we iets op, maar kunnen we er nog niet goed een uitleg aan geven, maar toch voelt het niet goed. Dan plots zien/horen we wat er fout is en achteraf denken we: goh, goed van onze hersenen/zintuigen dat we het gezien /gehoord hebben! Terwijl we vergeten dat we het al wisten (=voelden), vòòr er iets te zien/horen was.
Onze nieuwzeelandse brughagedis ligt lekker in de zon, want dat doen deze koudbloedige dieren om energie op te doen, voelt dat er iets niet juist is en kruipt terug onder zijn steen, om dan te zien dat er een arend (die, zoals we allemaal weten, verlekkerd is op Nieuwzeelandse brughagedissen) over vliegt. Voelen vòòr zien!
Onze ratio is niet alleen zo traag als een windows ’98 met momenten, maar ook nog eens belachelijk kritisch, alsof die -als een koppig kind- ‘zwart’ zegt als ons gevoel ‘wit’ zegt. Stel: drukke dag op het werk, ergens midden februari, helft van de collega’s thuis met griep en je voelt je echt zooo ontzettend futloos, uitgeput, leeg. Een sprankeltje gevoel geeft aan dat het echt nodig is om zelf in je bed te kruipen en er de volgende drie dagen niet meer uit te kruipen, maar ons ‘kleind-kind-ratio’ zegt koppig: nu ziek worden kàn ik écht NIET maken, ik heb twee weken geleden al een vrije dag genomen en er zijn nog 53 mails die niét kunnen wachten en wat gaan mijn collega’s denken als ik nu plots vertrek, net als de zon erdoor begint te komen. Dus we negeren het gevoel, gaan door zoals een goed gemoraliseerde werknemer doet, om tegen het einde van de avond veranderd te zijn in iets wat het dichtst in de buurt komt van een dweil, om de volgende vijf dagen dweilvol door het leven te gaan. Excuseer, liggen.
En dat, dàt is de link tussen Ajna, het derde oog (jaja, het ding heeft zelfs een naam in de yogafilosofie), de brughagedis en de zieke collega’s...
Misschien toch maar wat tijd nemen om je derde oog beter te ontwikkelen? Kan door meditatie, fantaseren, dromen en vooral door je gevoel aux sérieux te nemen. The rest will follow!
Have a nice dreamday/daydream!
En wààrom precies de aandacht naar je derde oog brengen? Lees en je ontdekt meteen (= op het einde van het artikel, zoals het hoort) de link tussen deze mysterische plaats van ons lichaam, de nieuwzeelandse brughagedis en het één voor één afvallen van de grieperige collega’s.
De plaats tussen onze ogen wordt ook wel ons 3e oog genoemd. Omdat je met drie ogen meer ‘ziet’ dan met twee. Sounds logical! Maar wat ‘zie’ je dan precies, dat is de vraag. Uiteraard gaan we niet meer zién, of toch niet in op de manier zoals we kennen van oog links en oog rechts. We gebruiken ons derde oog om dingen helder te zien, om meer duidelijkheid te brengen in de zaken die we (echt) zien, horen, proeven, meemaken. Onze intuïtie, daar sluit het nog het best bij aan. Dingen helder zien. Zoals een helderziende? Can be. Een helderziende is dan ook niet hetzelfde als een waar-zegster, maar kan je helpen dingen helderder te zien, meer in-zicht te krijgen. Vandaar de spiritueel verplichte glazen bol: als symbool voor een extra oog? Can be.
Maar wat zien we dan helderder? Heel symbolisch; de dingen die we met onze twee andere ogen niet kunnen zien: emoties (van onszelf én anderen), patronen die zich voordoen in ons leven,…
Héél héél lang geleden, zouden we zelfs een zichtbaar derde oog gehad hebben, daar zijn restanten van, die we onder andere nog zien bij de nieuwzeelandse brughagedis. Bij ons vertaalt het zich eerder als een cluster van lichtgevoelige cellen, ter hoogte van onze epyfise. De klier die onder andere instaat voor de productie van melatonine, het hormoon dat onze slaap regelt. Dus deze epyfise is best licht-gevoelig kan je zeggen, net zoals onze ogen dat zijn...
Waarom vertrouwen op intuïtie, we hebben toch onze ratio? Yep, correct!
Alleen kan onze ratio soms redelijk traag zijn. Soms merken we iets op, maar kunnen we er nog niet goed een uitleg aan geven, maar toch voelt het niet goed. Dan plots zien/horen we wat er fout is en achteraf denken we: goh, goed van onze hersenen/zintuigen dat we het gezien /gehoord hebben! Terwijl we vergeten dat we het al wisten (=voelden), vòòr er iets te zien/horen was.
Onze nieuwzeelandse brughagedis ligt lekker in de zon, want dat doen deze koudbloedige dieren om energie op te doen, voelt dat er iets niet juist is en kruipt terug onder zijn steen, om dan te zien dat er een arend (die, zoals we allemaal weten, verlekkerd is op Nieuwzeelandse brughagedissen) over vliegt. Voelen vòòr zien!
Onze ratio is niet alleen zo traag als een windows ’98 met momenten, maar ook nog eens belachelijk kritisch, alsof die -als een koppig kind- ‘zwart’ zegt als ons gevoel ‘wit’ zegt. Stel: drukke dag op het werk, ergens midden februari, helft van de collega’s thuis met griep en je voelt je echt zooo ontzettend futloos, uitgeput, leeg. Een sprankeltje gevoel geeft aan dat het echt nodig is om zelf in je bed te kruipen en er de volgende drie dagen niet meer uit te kruipen, maar ons ‘kleind-kind-ratio’ zegt koppig: nu ziek worden kàn ik écht NIET maken, ik heb twee weken geleden al een vrije dag genomen en er zijn nog 53 mails die niét kunnen wachten en wat gaan mijn collega’s denken als ik nu plots vertrek, net als de zon erdoor begint te komen. Dus we negeren het gevoel, gaan door zoals een goed gemoraliseerde werknemer doet, om tegen het einde van de avond veranderd te zijn in iets wat het dichtst in de buurt komt van een dweil, om de volgende vijf dagen dweilvol door het leven te gaan. Excuseer, liggen.
En dat, dàt is de link tussen Ajna, het derde oog (jaja, het ding heeft zelfs een naam in de yogafilosofie), de brughagedis en de zieke collega’s...
Misschien toch maar wat tijd nemen om je derde oog beter te ontwikkelen? Kan door meditatie, fantaseren, dromen en vooral door je gevoel aux sérieux te nemen. The rest will follow!
Have a nice dreamday/daydream!