Overzicht verschenen artikels (of scroll even verder)
Herfst
Herfst, waneer cocktails theetjes worden en wij ons liever enkele maanden in een verwarmde grot zouden opsluiten met hele stapels Happinez'en en Yogi Tea's.
Aarde en water
Over de dualiteiten in onszelf en hoe we soms vergeten dat we evoluerende wezens zijn.
Kapalabathi
Of hoe je je daadkracht boost en zo voorkomt een slappe dweil te worden.
Vinyasa vs Ashtanga
In hart en nieren ben ik een Vinyasa lady; die houd van afwisseling en zelfs van chaos. En toch... toch deed die Ashtanga yoga iets met me, gaf de routine me rust in mijn hoofd. Interessant.
Ajna, het derde oog
Wil je datgene zien dat onzichtbaar is voor je twee andere ogen? Ontwikkel dan je intuïtie. Simple as that.
Satnam, het nieuwe Namasté?
Zachtjes slorpte je in het begin al die nieuwe yogatermen op. Langzaam maar zeker voelde je je thuiskomen in deze nieuwe wereld. En toch blijf je evolueren tijdens deze interessante reis.
Twisted
Yoga is detoxen. Ademen is loslaten. Loslaten is groeien. Op fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel vlak. Hoe deze diepe twisthoudingen voor een nieuwe wind in je leven kunnen zorgen.
Duif, i love you
Kijk even terug naar de yogaweg die je al hebt afgelegd, hoe je gegroeid bent. Welke houdingen een heel pak soepeler worden. Welke asana's je inmiddels te vriend hebt gemaakt. De Duif is zo eentje bij mij. We waren geen vrienden in het begin, terwijl we het nu meer dan goed kunnen vinden.
Herfst, waneer cocktails theetjes worden en wij ons liever enkele maanden in een verwarmde grot zouden opsluiten met hele stapels Happinez'en en Yogi Tea's.
Aarde en water
Over de dualiteiten in onszelf en hoe we soms vergeten dat we evoluerende wezens zijn.
Kapalabathi
Of hoe je je daadkracht boost en zo voorkomt een slappe dweil te worden.
Vinyasa vs Ashtanga
In hart en nieren ben ik een Vinyasa lady; die houd van afwisseling en zelfs van chaos. En toch... toch deed die Ashtanga yoga iets met me, gaf de routine me rust in mijn hoofd. Interessant.
Ajna, het derde oog
Wil je datgene zien dat onzichtbaar is voor je twee andere ogen? Ontwikkel dan je intuïtie. Simple as that.
Satnam, het nieuwe Namasté?
Zachtjes slorpte je in het begin al die nieuwe yogatermen op. Langzaam maar zeker voelde je je thuiskomen in deze nieuwe wereld. En toch blijf je evolueren tijdens deze interessante reis.
Twisted
Yoga is detoxen. Ademen is loslaten. Loslaten is groeien. Op fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel vlak. Hoe deze diepe twisthoudingen voor een nieuwe wind in je leven kunnen zorgen.
Duif, i love you
Kijk even terug naar de yogaweg die je al hebt afgelegd, hoe je gegroeid bent. Welke houdingen een heel pak soepeler worden. Welke asana's je inmiddels te vriend hebt gemaakt. De Duif is zo eentje bij mij. We waren geen vrienden in het begin, terwijl we het nu meer dan goed kunnen vinden.
Herfst
Het draaien van het wiel des levens. Het vallen van de bladeren en -vooral- het effect hiervan op onszelf, op de mens, die niet kan ontsnappen aan de tandwieltjes van het rad. Waarom onze extraverte ik zich aan het transformeren is in de kluizenaarsversie van zichzelf. Inderdaad. Herfst.
Zet je even neer. Zonder thee’tje, zonder boekje, zonder muziekje en al die ‘zonders’ mag je aanvullen met extra aandacht, extra adem en extra zijn. Just Be.
Want ook hier beschrijft –zoals zo vaak het geval is- de Engelse taal het nét ietsje accurater;
dat wij, menselijke wezens, human BE-ings zijn,
geen human DO-ings,
geen human THINK-ings.
Just Be.
Moeilijk genoeg, niet?
En toch.
Toch voelt het fijn om te verstillen. Om te vertragen.
Om het ritme van je hart trager te voelen worden.
Om de opeenvolging van je Monkey Mind gedachten te vertragen.
Om -jawel- je ademhaling tot rust te voelen komen.
En dit niet geheel (helemaal?) toevallig samengaand met het toenemende kleurenpalet van de bladeren die aan de bomen hangen of al een stapje verder in de onvermijdelijke cirkel des levens zijn; op de grond verspreid liggen.
Ook wij zitten in deze cirkel verweven. Ondanks dat er op het werk evenveel gepresteerd dient te worden dan enkele maanden geleden, wanneer de zon nog een stukje hoger stond en de dagen heel wat langer leken te duren, voélen wij, human be-ings, dat we meer nood hebben aan verstillen en vertragen.
Aan naar binnen keren, tot bij onszelf te komen.
Gedaan met terrasjes en cocktails. Denk dekentje en thee’tje.
Minder expantiele acties naar Tarifa of Stockholm, maar naar onze gezellige living of de sauna.
Minder daadkracht, actie en mensen, méér reflectie, rust en …onszelf.
Als we heel eventjes stoppen met hollen en tja… doen doen doen,
dan voélen we toch wel redelijk duidelijk dat gas minderen net datgene is wat we nodig hebben. Misschien niet per se wat we willen, maar dat is een ander verhaal J
(you don’t need all the things you want – you don’t want all the things you need)
Reflectie.
Iets weggelegd voor filosofen van enkele eeuwen geleden?
Een vaag begrip uit de fotografie-wereld?
Of iets waarvan we instinctief weten dat het ons goed zou doen, maar waar we zelden tijd voor maken?
Reflectie.
Even in overschouwing nemen wat er zoal gebeurd is de laatste maanden. Welke veranderingen vonden er plaats in ons leven? Welke nieuwe mensen, zaken en activiteiten hebben ons leven rijker gemaakt afgelopen maanden?
En – belangrijker – wat willen we hiervan meenemen naar de komende maanden? Of zelfs extra toevoegen? Of… achterlaten?
Misschien was die promotie waar we al jaren van aan het dromen waren, toch niet zo’n fantastische zet? Misschien willen wel helemaal niet de volgende 2 jaar nog bezig zijn met bloemschikken, ondanks ons enthousiasme van vorig schooljaar. Misschien voelde die heerlijke plek in Scandinavie zoooo natuurlijk goed, dat dit opniéuw onze bestemming voor deze winter kan worden? Misschien is die plotse intense vriendschap met de buurvrouw ondertussen een beetje té intens geworden?
Inderdaad, een inventaris maken.
Wat willen we van al deze dingen méér in ons leven? Wat hebben we nodig? En welke dingen willen we het liefst van al niét meer in ons leven? Wat maakt er ons ongelukkig of wat voelt er niet goed aan?
Take your time.
YOUR time.
“Take” (als in: actie, werkwoord. Het komt niet vanzelf)
Keer je aandacht naar binnen. Het is belangrijk. Méér nog. Het is onze natuur. Net zoals de bladeren niet anders kunnen dan verkleuren, zal ons lichaam (én onze geest) niet anders kunnen dan vertragen.
Hoe meer we ons ertegen verzetten, hoe minder energie we overhouden.
Go with the Flow.
YOGA
Voel in je krachtige actieve Vinyasa Yoga vooral ook de rustpunten. Neem er een momentje voor jezelf. Adem trager. Laat gebeuren. Verzacht.
Child Pose;
Dé ideale houding om de aandacht naar binnen te keren.
Een veilige introverte houding.
Zet je knieen ter breedte van je matje, je dikke tenen achter je tegen elkaar. Laat je billen op je hielen zakken, buig je bovenlichaam naar voor en laat je voorhoofd rusten op de grond (of op je handen), met de ellebogen breed, met ruimte voor je schouders. Voel wat er gebeurt wanneer je inademt. Voel hoe je ribbenkast wat uitzet. Voel hoe je wat zwaarder wordt bij het uitademen, helemaal in ontspanning.
Een gevoel van overgave. Van 'just be'.
JUST BE.
Het draaien van het wiel des levens. Het vallen van de bladeren en -vooral- het effect hiervan op onszelf, op de mens, die niet kan ontsnappen aan de tandwieltjes van het rad. Waarom onze extraverte ik zich aan het transformeren is in de kluizenaarsversie van zichzelf. Inderdaad. Herfst.
Zet je even neer. Zonder thee’tje, zonder boekje, zonder muziekje en al die ‘zonders’ mag je aanvullen met extra aandacht, extra adem en extra zijn. Just Be.
Want ook hier beschrijft –zoals zo vaak het geval is- de Engelse taal het nét ietsje accurater;
dat wij, menselijke wezens, human BE-ings zijn,
geen human DO-ings,
geen human THINK-ings.
Just Be.
Moeilijk genoeg, niet?
En toch.
Toch voelt het fijn om te verstillen. Om te vertragen.
Om het ritme van je hart trager te voelen worden.
Om de opeenvolging van je Monkey Mind gedachten te vertragen.
Om -jawel- je ademhaling tot rust te voelen komen.
En dit niet geheel (helemaal?) toevallig samengaand met het toenemende kleurenpalet van de bladeren die aan de bomen hangen of al een stapje verder in de onvermijdelijke cirkel des levens zijn; op de grond verspreid liggen.
Ook wij zitten in deze cirkel verweven. Ondanks dat er op het werk evenveel gepresteerd dient te worden dan enkele maanden geleden, wanneer de zon nog een stukje hoger stond en de dagen heel wat langer leken te duren, voélen wij, human be-ings, dat we meer nood hebben aan verstillen en vertragen.
Aan naar binnen keren, tot bij onszelf te komen.
Gedaan met terrasjes en cocktails. Denk dekentje en thee’tje.
Minder expantiele acties naar Tarifa of Stockholm, maar naar onze gezellige living of de sauna.
Minder daadkracht, actie en mensen, méér reflectie, rust en …onszelf.
Als we heel eventjes stoppen met hollen en tja… doen doen doen,
dan voélen we toch wel redelijk duidelijk dat gas minderen net datgene is wat we nodig hebben. Misschien niet per se wat we willen, maar dat is een ander verhaal J
(you don’t need all the things you want – you don’t want all the things you need)
Reflectie.
Iets weggelegd voor filosofen van enkele eeuwen geleden?
Een vaag begrip uit de fotografie-wereld?
Of iets waarvan we instinctief weten dat het ons goed zou doen, maar waar we zelden tijd voor maken?
Reflectie.
Even in overschouwing nemen wat er zoal gebeurd is de laatste maanden. Welke veranderingen vonden er plaats in ons leven? Welke nieuwe mensen, zaken en activiteiten hebben ons leven rijker gemaakt afgelopen maanden?
En – belangrijker – wat willen we hiervan meenemen naar de komende maanden? Of zelfs extra toevoegen? Of… achterlaten?
Misschien was die promotie waar we al jaren van aan het dromen waren, toch niet zo’n fantastische zet? Misschien willen wel helemaal niet de volgende 2 jaar nog bezig zijn met bloemschikken, ondanks ons enthousiasme van vorig schooljaar. Misschien voelde die heerlijke plek in Scandinavie zoooo natuurlijk goed, dat dit opniéuw onze bestemming voor deze winter kan worden? Misschien is die plotse intense vriendschap met de buurvrouw ondertussen een beetje té intens geworden?
Inderdaad, een inventaris maken.
Wat willen we van al deze dingen méér in ons leven? Wat hebben we nodig? En welke dingen willen we het liefst van al niét meer in ons leven? Wat maakt er ons ongelukkig of wat voelt er niet goed aan?
Take your time.
YOUR time.
“Take” (als in: actie, werkwoord. Het komt niet vanzelf)
Keer je aandacht naar binnen. Het is belangrijk. Méér nog. Het is onze natuur. Net zoals de bladeren niet anders kunnen dan verkleuren, zal ons lichaam (én onze geest) niet anders kunnen dan vertragen.
Hoe meer we ons ertegen verzetten, hoe minder energie we overhouden.
Go with the Flow.
YOGA
Voel in je krachtige actieve Vinyasa Yoga vooral ook de rustpunten. Neem er een momentje voor jezelf. Adem trager. Laat gebeuren. Verzacht.
Child Pose;
Dé ideale houding om de aandacht naar binnen te keren.
Een veilige introverte houding.
Zet je knieen ter breedte van je matje, je dikke tenen achter je tegen elkaar. Laat je billen op je hielen zakken, buig je bovenlichaam naar voor en laat je voorhoofd rusten op de grond (of op je handen), met de ellebogen breed, met ruimte voor je schouders. Voel wat er gebeurt wanneer je inademt. Voel hoe je ribbenkast wat uitzet. Voel hoe je wat zwaarder wordt bij het uitademen, helemaal in ontspanning.
Een gevoel van overgave. Van 'just be'.
JUST BE.
Aarde en water = hard to break
Ieder van ons is materie, gemaakt uit een zekere substantie, onderhevig aan de zwaartekracht. Voel je voeten maar stevig op de grond staan, je billen zwaar op je stoel zitten of… je buik in je matras wegzinken. Aards. Aarde. Vaste materie, weinig beweging in, gelinkt aan zekerheid, aan onze basis, aan onze kern, met onze achtergrond en familiesituatie. Goed om je kern te kennen, je eigen waarden, waar je voor staat.
We zijn uiteraard niet énkel materie. We hebben gevoelens, gaan op zoek naar interactie. Dat is het water-element in ons. Water: krachtig door zijn grote capaciteit van meegaandheid, grenzeloos zijn, evengoed passen in een glas als in een grote put en dan de naam ‘meer’ krijgen. Emoties zijn ook als water; redelijk veranderlijk (de mijne hebben een heel groot waterkarakter precies). Om relaties aan te gaan, verbondenheid te creeëren, hebben we deze waterkwaliteiten nodig, is het nodig om onze grenzen soms te verleggen en tegemoet te komen naar de ander, is het nodig onze vaste waarden ietsje soepeler te laten worden. Om onze meningen af en toe te herzien. Alles is in beweging, zoals water, dus ook onze meningen kunnen wel eens veranderen. Net zoals onze lievelingsoutfit niet meer dezelfde is als die we beschreven hebben in het ‘vriendenboekje’ toen we 10 jaar waren. Toch?
Allemaal goed. Aarde en zekerheid zijn nodig. Water en beweging zeker ook.
Het belang hierbij is je eigen evenwicht te bewaren én te bewaken. Niet over je grenzen laten gaan. Niet krampachtig aan je eigen mening blijven vasthouden kost wat kost.
En dat doen we bij yoga ook: we zorgen voor een stevige basis (aarden!) en zijn flow-erig in onze bewegingen. Ook in onze ademhaling vinden we beiden terug: een stabiel komen en gaan van de in- en uitademingen, een zekerheid die so far nog niet gefaald heeft. En tegelijkertijd kunnen we er niet onderuit dat onze ademhaling ons steeds herinnert aan het komen en gaan van de golven, een zeer waterachtig iets, mag ik toch wel zeggen... Stabiel en meegaand tegelijkertijd. Zoals bamboe:
Stevige wortels en buigzame takken.
Hard to break
Light your fire of blijf eeuwig een slappe dweil - kapalabathi
Wie heeft dat niet? Zo van die momenten dat je je meer verwant voelt met een dweil dan met de Homo Sapiens Sapiens? Momenten dat je onder het vriespunt scoort qua energiepeil en dat je heel je energievoorraad moet aanspreken om je nog één laatste keer om te draaien in bed.
Of –more likely- dagen dat je ‘gewoon’ weinig energie hebt, dat je ‘drive’ niet naar boven komt, dat het moeilijk is nog iets méér te doen dan de dag door te komen.
Wel, om positief te blijven; het is al goed dat je erkent hoe je je voelt. Futloos. Prima!
Stap twee is natuurlijk wat je ermee doet, met deze fantastische kennis. Je kan het platgetreden pad in je hersenen nog wat platter treden door de voor de hand liggende optie te volgen: een espresso shotje en hop, je kan er weer tegen. Voor eventjes.
OF…
Je denkt out of the box en gaat voor een energieboost vanuit jezelf in plaats vanuit het espresso-aparaat. Niet door een bessensmoothie te maken (goede optie alhoewel), ook niet door een powernap tussen vergaderingen door, maar door pranayama.
You heard it:
Pra-na-ya-ma.
Prana, ofwel levenskracht, ofwel adem.
Letterlijk: het beheersen van de ademhaling. En in dit geval meerbepaald de Kapalabathi techniek, ofwel – what’s in a name - de vuurademhaling. Hét wondermiddel dat ons vuur terug in gang steekt.
Want, laat ons eerlijk zijn, we zijn allemaal diep in ons binnenste wel eens jaloers op die vuurspuwende draken met een duidelijke wil en richting, toch?
Ik wel alleszins!
Ik houd van die momenten dat je een duidelijke focus hebt, dat je weet waar je naartoe aan het gaan bent en waarbij beslissingen nemen en knopen doorhakken slechts kleine onbetekenende hindernisjes zijn, waar je zò overheen huppelt, hop, richting jouw doel.
Deze momenten zijn naar mijn gevoel verbonden met de lente (en ook wel wat met de zomer); veel energie en the only way is up, zonder twijfel. HEERLIJK!
Ik heb deze techniek de laatste 2 weken zo goed als elke ochtend toegepast, op een nuchtere maag, in de frisse lentelucht. Een paar minuutjes, ideaal om de dag te starten en zowel op korte als op langere termijn kreeg ik een scherpere focus in de plaats.
Niet alleen resultaat in mijn hoofd, maar ook veel energie en enthousiasme in mijn lijf. Ik ben een rasechte twijfelaar, waardoor mijn wil er altijd is, maar ik herken hem alleen niet zo goed, ik twijfel aan wat ik wil. Heel vervelend gevoel, een heel typisch Vata*-gevoel, past dus helemaal bij deze rasechte Vata Yogi die ik ben.
Maar door deze Vuur Ademhaling was mijn twijfel slechts een eigenschap die ik me van vroeger herinnerde en ging ik –zonder verder na te denken- recht op mijn doel af, voor het grootste deel van de tijd alleszins (twijfelen is soms gewoon ook brood- en broodnodig!)
Benieuwd of deze techniek, deze enkele minuutjes per dag ook bij jou gaan resulteren in een scherpere focus en meer daadkracht? Niemand weet het antwoord. Of toch niet op voorhand…. Nieuwsgierig? In nood aan focus?
Let’s give it a try then J
Het is een korte en krachtige actieve uitademing, gevolgd door een passieve inademing, in een reeks van 15 à 100 ademhalingen. Je doet 3 à 5 reeksen.
Lees hier het hoe en wat van Kapalabathi Breathing Technique.
Light Your Fire!!!
*Vata: één van de drie dosha’s, type uit de Ayurveda, de indische leer van het leven.
Vata’s zijn dromers, creatievelingen met veel nood aan verandering en bewegin. Echte Lucht-types…
Wie heeft dat niet? Zo van die momenten dat je je meer verwant voelt met een dweil dan met de Homo Sapiens Sapiens? Momenten dat je onder het vriespunt scoort qua energiepeil en dat je heel je energievoorraad moet aanspreken om je nog één laatste keer om te draaien in bed.
Of –more likely- dagen dat je ‘gewoon’ weinig energie hebt, dat je ‘drive’ niet naar boven komt, dat het moeilijk is nog iets méér te doen dan de dag door te komen.
Wel, om positief te blijven; het is al goed dat je erkent hoe je je voelt. Futloos. Prima!
Stap twee is natuurlijk wat je ermee doet, met deze fantastische kennis. Je kan het platgetreden pad in je hersenen nog wat platter treden door de voor de hand liggende optie te volgen: een espresso shotje en hop, je kan er weer tegen. Voor eventjes.
OF…
Je denkt out of the box en gaat voor een energieboost vanuit jezelf in plaats vanuit het espresso-aparaat. Niet door een bessensmoothie te maken (goede optie alhoewel), ook niet door een powernap tussen vergaderingen door, maar door pranayama.
You heard it:
Pra-na-ya-ma.
Prana, ofwel levenskracht, ofwel adem.
Letterlijk: het beheersen van de ademhaling. En in dit geval meerbepaald de Kapalabathi techniek, ofwel – what’s in a name - de vuurademhaling. Hét wondermiddel dat ons vuur terug in gang steekt.
Want, laat ons eerlijk zijn, we zijn allemaal diep in ons binnenste wel eens jaloers op die vuurspuwende draken met een duidelijke wil en richting, toch?
Ik wel alleszins!
Ik houd van die momenten dat je een duidelijke focus hebt, dat je weet waar je naartoe aan het gaan bent en waarbij beslissingen nemen en knopen doorhakken slechts kleine onbetekenende hindernisjes zijn, waar je zò overheen huppelt, hop, richting jouw doel.
Deze momenten zijn naar mijn gevoel verbonden met de lente (en ook wel wat met de zomer); veel energie en the only way is up, zonder twijfel. HEERLIJK!
Ik heb deze techniek de laatste 2 weken zo goed als elke ochtend toegepast, op een nuchtere maag, in de frisse lentelucht. Een paar minuutjes, ideaal om de dag te starten en zowel op korte als op langere termijn kreeg ik een scherpere focus in de plaats.
Niet alleen resultaat in mijn hoofd, maar ook veel energie en enthousiasme in mijn lijf. Ik ben een rasechte twijfelaar, waardoor mijn wil er altijd is, maar ik herken hem alleen niet zo goed, ik twijfel aan wat ik wil. Heel vervelend gevoel, een heel typisch Vata*-gevoel, past dus helemaal bij deze rasechte Vata Yogi die ik ben.
Maar door deze Vuur Ademhaling was mijn twijfel slechts een eigenschap die ik me van vroeger herinnerde en ging ik –zonder verder na te denken- recht op mijn doel af, voor het grootste deel van de tijd alleszins (twijfelen is soms gewoon ook brood- en broodnodig!)
Benieuwd of deze techniek, deze enkele minuutjes per dag ook bij jou gaan resulteren in een scherpere focus en meer daadkracht? Niemand weet het antwoord. Of toch niet op voorhand…. Nieuwsgierig? In nood aan focus?
Let’s give it a try then J
Het is een korte en krachtige actieve uitademing, gevolgd door een passieve inademing, in een reeks van 15 à 100 ademhalingen. Je doet 3 à 5 reeksen.
Lees hier het hoe en wat van Kapalabathi Breathing Technique.
Light Your Fire!!!
*Vata: één van de drie dosha’s, type uit de Ayurveda, de indische leer van het leven.
Vata’s zijn dromers, creatievelingen met veel nood aan verandering en bewegin. Echte Lucht-types…
Vinyasa Lady goes Ashtanga
Zonder in hokjes te willen denken; ik ben een ideaal voorbeeld van een Vinyasa persoon.
Dat heb ik nota bene ontdekt tijdens een weekje Ashtanga geïnspireerde yogaretreat in de Portugese Sierra de Estrella.
Wie het in Keulen hoort donderen en voor wie dit hierboven Chinees had kunnen zijn, een korte verklaring, zodat de rest van het artikel op zijn minst een kàns krijgt begrepen te worden J
Ashtanga en Vinyasa zijn allebei redelijk populaire vormen van yogabeoefening in het westen, stammen allebei af van de hoofdindeling Hatha Yoga, wat heel kort door de bocht neerkomt op fysieke yoga, met focus op de houdingen, de asana’s.
In een volgend artikeltje meer over Hatha!
Heel wat jaren geleden, onder het motto ‘je moet alles toch minstens één maal in je leven geprobeerd hebben’, ben ik eens Ashtanga gaan volgen, om na anderhalf uur afzien de yogashala zwetend te verlaten met het allesoverheersende gevoel: nòòit meer!
Zoals je inmiddels door hebt, is dit allesoverheersend gevoel toch wat naar de achtergrond geschoven waardoor ik Ashtanga op een heel andere manier heb mogen benaderen afgelopen week. Zo zie je maar: het is niet dat sommige dingen wel of niet bij je passen, het gaat vooral over de moment in je leven dat je ze tegenkomt. Daarom zou ik mijn motto beter veranderen naar ‘je moet alles toch minstens twee keer proberen” J
Ashtanga is –in mijn ogen- een heel disciplinaire vorm van yoga; een beperkt aantal houdingen, in steeds terugkerende volgorde. Theoretisch gezien ga je pas door naar de volgende houding, als je de vorige beheerst. Geen gefoefel, geen ‘ik sla die houding even over want die ligt me niet en doe een child pose in de plaats/ga even naar het toilet/neem de tijd om wat te drinken’, maar tot in de kern gaan. Concreet voorbeeld: je zwààit je voet niet vanuit downward facing dog tussen je handen, al dan niet met je knie naar buiten, je hand die even plaats maakt of geschuifel tot je voet staat waar hij hoort te staan. Nee, je leert je rug zodanig te ronden en je buikspieren te gebruiken zodat je in vollédige beheersing je voet tussen je handen kan plaatsen. Sjieuw!
Verder starten de lessen met dezelfde mantra, geen of weinig muziek op de achtergrond en worden ze beëindigd met een savasana in stilte.
Daar redelijk haaks tegenover staat Vinyasa, de yoga die mijn hart meteen wist te overtuigen, inmiddels een dikke 10 jaar geleden. Waarschijnlijk omdat deze vorm helemaal aansluit bij mij als persoon:
Elke les is anders, de standaard (ashtanga) houdingen krijgen creatieve wendingen, de houdingen worden door elkaar gemixt tot steeds een nieuwe flow. Je weet op voorhand niet wat er na deze houding gaat komen; iets nòg intenser of wat rust in de zeer geliefde Aangespoelde Walrus (gééééén officiele yogahouding!). De ene keer meer ruimte voor pranayama of meditatie en ook die kan elke les verschillend zijn. Een bodyscan, een mindtravel naar een verlaten strand of een begeleide-tot-rust-kom meditatie.
All Possible!
En dàt is nu precies waar ik van houd:
Nog niet weten wat er gaat komen, het gevoel dat alles mogelijk is, je elke keer opnieuw laten verrassen;
Door de muziek die een bepaalde mindset met zich meebrengt, door de creativiteit in de aaneenrijging van de houdingen tot een interessante flow, door het onderliggend thema dat bij de houdingen aanwezig is, door een verrassende eindmeditatie. HEERLIJK!
Maar om bij de point terug te komen:
Ik ben geïntrigeerd geraakt door Ashtanga.
Ik, als persoon. Minder als yogadocente.
Misschien omdat ik op een punt ben gekomen waarbij het tijd wordt om te stoppen met foefelen. Mijn voet geraakt momenteel nu eenmaal niet echt met beheersing vanuit downdog tot helemaal van voor op mijn matje tussen mijn handen, zoveel is overduidelijk. Méér nog: het gefoefel is al standaard geworden, geen enkele hersencel die nog moeite doet zich te realiseren dat dit in sé niét de bedoeling is. Dus in plaats van de volgende 50 jaar te blijven foefelen, wil ik oefenen zodat het steeds beter en beter zal lukken en ik heeeeeeel misschien mijn mederusthuisbewoners binnen een jaar of 50 kan uitleggen hoe het komt dat mijn voet heel beheerst tussen mijn handen landt.
Ashtanga leert me om het meer deftig aan te pakken. Minder te focussen op de buitenkant en meer op de kern. Om mijn core te verstevigen in plaats van mijn leven aan de rand op te vrolijken/aan te vullen.
Lees: omgaan met mijn angsten in plaats van ze aan de kant te schuiven door leukere bezigheiden.
Lees: geen pleister plakken op mijn pijnpunten, maar de wondjes open laten, zodat ze eens deftig kunnen genezen.
En om dat allemaal in de praktijk om te zetten, volg ik nu af en toe Ashtanga.
Af en toe, omdat mijn liefde nog steeds bij Vinyasa ligt.
Love the Flow!
Balance; een creatieve Flow mind, aangevuld met een stevige Ashtanga-Core:
Accepteren hoe je als persoon bént (niet: wil zijn/zou kunnen zijn/hopen te zijn).
En vanuit die acceptatie te groeien.
Je kan van een anjer geen roos maken,
maar je kan als anjer of roos wel groeien.
YogaVocabulary
Vinyasa: Een yogastroming waarbij elke ademhaling gekoppeld wordt aan een houding, zodat de les voor het grootste deel bestaat uit een vloeiende Flow van Asana’s.
Ashtanga: Een yogastroming met een aantal vaste standaardhoudingen, waarbij elke houding een voorbereidende is voor de volgende. De bekendste serie houdingen is de 'primary series'. De gevorderde studenten kunnen hierna verder met second series en daarna de advanced A, B, C en D series.
Hatha Yoga: de overkoepelende naam voor alle fysieke yogastromingen. In de pure Hatha Yoga zijn de houdingen eerder statisch, dan in een Flow zoals je wel bij Vinyasa en Ashtanga hebt.
Shala: een ruimte die gemaakt is/ ingericht is om yoga te beoefenen
Childpose: een rustruimte, zittend op je knieën met je billen naar je hielen en je voorhoofd steunend op de grond.
Downward Facing Dog: neerwaartskijkende hond, een houding die vooral in de Vinyasa Flows als één van de basishoudingen beschouwd wordt: je staat op handen en voeten, als een omgekeerde letter ‘V’
Savasana: de lijkhouding of herstelhouding, waarmee standaard alle Hatha Yogalessen afgesloten worden; je ligt langtuit op je rug, met volledige aandacht, met de kans zo helemaal tot rust te komen
Aangespoelde Walrus: een 100% niét officiele yogabenaming, voorlopig enkel gebruikt bij Mojo Yoga :-) met als doel; volledige tussentijdse ontspanning tussen andere houdingen door: je ligt op je buik, armen en benen wijd en ontspannen
Zonder in hokjes te willen denken; ik ben een ideaal voorbeeld van een Vinyasa persoon.
Dat heb ik nota bene ontdekt tijdens een weekje Ashtanga geïnspireerde yogaretreat in de Portugese Sierra de Estrella.
Wie het in Keulen hoort donderen en voor wie dit hierboven Chinees had kunnen zijn, een korte verklaring, zodat de rest van het artikel op zijn minst een kàns krijgt begrepen te worden J
Ashtanga en Vinyasa zijn allebei redelijk populaire vormen van yogabeoefening in het westen, stammen allebei af van de hoofdindeling Hatha Yoga, wat heel kort door de bocht neerkomt op fysieke yoga, met focus op de houdingen, de asana’s.
In een volgend artikeltje meer over Hatha!
Heel wat jaren geleden, onder het motto ‘je moet alles toch minstens één maal in je leven geprobeerd hebben’, ben ik eens Ashtanga gaan volgen, om na anderhalf uur afzien de yogashala zwetend te verlaten met het allesoverheersende gevoel: nòòit meer!
Zoals je inmiddels door hebt, is dit allesoverheersend gevoel toch wat naar de achtergrond geschoven waardoor ik Ashtanga op een heel andere manier heb mogen benaderen afgelopen week. Zo zie je maar: het is niet dat sommige dingen wel of niet bij je passen, het gaat vooral over de moment in je leven dat je ze tegenkomt. Daarom zou ik mijn motto beter veranderen naar ‘je moet alles toch minstens twee keer proberen” J
Ashtanga is –in mijn ogen- een heel disciplinaire vorm van yoga; een beperkt aantal houdingen, in steeds terugkerende volgorde. Theoretisch gezien ga je pas door naar de volgende houding, als je de vorige beheerst. Geen gefoefel, geen ‘ik sla die houding even over want die ligt me niet en doe een child pose in de plaats/ga even naar het toilet/neem de tijd om wat te drinken’, maar tot in de kern gaan. Concreet voorbeeld: je zwààit je voet niet vanuit downward facing dog tussen je handen, al dan niet met je knie naar buiten, je hand die even plaats maakt of geschuifel tot je voet staat waar hij hoort te staan. Nee, je leert je rug zodanig te ronden en je buikspieren te gebruiken zodat je in vollédige beheersing je voet tussen je handen kan plaatsen. Sjieuw!
Verder starten de lessen met dezelfde mantra, geen of weinig muziek op de achtergrond en worden ze beëindigd met een savasana in stilte.
Daar redelijk haaks tegenover staat Vinyasa, de yoga die mijn hart meteen wist te overtuigen, inmiddels een dikke 10 jaar geleden. Waarschijnlijk omdat deze vorm helemaal aansluit bij mij als persoon:
Elke les is anders, de standaard (ashtanga) houdingen krijgen creatieve wendingen, de houdingen worden door elkaar gemixt tot steeds een nieuwe flow. Je weet op voorhand niet wat er na deze houding gaat komen; iets nòg intenser of wat rust in de zeer geliefde Aangespoelde Walrus (gééééén officiele yogahouding!). De ene keer meer ruimte voor pranayama of meditatie en ook die kan elke les verschillend zijn. Een bodyscan, een mindtravel naar een verlaten strand of een begeleide-tot-rust-kom meditatie.
All Possible!
En dàt is nu precies waar ik van houd:
Nog niet weten wat er gaat komen, het gevoel dat alles mogelijk is, je elke keer opnieuw laten verrassen;
Door de muziek die een bepaalde mindset met zich meebrengt, door de creativiteit in de aaneenrijging van de houdingen tot een interessante flow, door het onderliggend thema dat bij de houdingen aanwezig is, door een verrassende eindmeditatie. HEERLIJK!
Maar om bij de point terug te komen:
Ik ben geïntrigeerd geraakt door Ashtanga.
Ik, als persoon. Minder als yogadocente.
Misschien omdat ik op een punt ben gekomen waarbij het tijd wordt om te stoppen met foefelen. Mijn voet geraakt momenteel nu eenmaal niet echt met beheersing vanuit downdog tot helemaal van voor op mijn matje tussen mijn handen, zoveel is overduidelijk. Méér nog: het gefoefel is al standaard geworden, geen enkele hersencel die nog moeite doet zich te realiseren dat dit in sé niét de bedoeling is. Dus in plaats van de volgende 50 jaar te blijven foefelen, wil ik oefenen zodat het steeds beter en beter zal lukken en ik heeeeeeel misschien mijn mederusthuisbewoners binnen een jaar of 50 kan uitleggen hoe het komt dat mijn voet heel beheerst tussen mijn handen landt.
Ashtanga leert me om het meer deftig aan te pakken. Minder te focussen op de buitenkant en meer op de kern. Om mijn core te verstevigen in plaats van mijn leven aan de rand op te vrolijken/aan te vullen.
Lees: omgaan met mijn angsten in plaats van ze aan de kant te schuiven door leukere bezigheiden.
Lees: geen pleister plakken op mijn pijnpunten, maar de wondjes open laten, zodat ze eens deftig kunnen genezen.
En om dat allemaal in de praktijk om te zetten, volg ik nu af en toe Ashtanga.
Af en toe, omdat mijn liefde nog steeds bij Vinyasa ligt.
Love the Flow!
Balance; een creatieve Flow mind, aangevuld met een stevige Ashtanga-Core:
Accepteren hoe je als persoon bént (niet: wil zijn/zou kunnen zijn/hopen te zijn).
En vanuit die acceptatie te groeien.
Je kan van een anjer geen roos maken,
maar je kan als anjer of roos wel groeien.
YogaVocabulary
Vinyasa: Een yogastroming waarbij elke ademhaling gekoppeld wordt aan een houding, zodat de les voor het grootste deel bestaat uit een vloeiende Flow van Asana’s.
Ashtanga: Een yogastroming met een aantal vaste standaardhoudingen, waarbij elke houding een voorbereidende is voor de volgende. De bekendste serie houdingen is de 'primary series'. De gevorderde studenten kunnen hierna verder met second series en daarna de advanced A, B, C en D series.
Hatha Yoga: de overkoepelende naam voor alle fysieke yogastromingen. In de pure Hatha Yoga zijn de houdingen eerder statisch, dan in een Flow zoals je wel bij Vinyasa en Ashtanga hebt.
Shala: een ruimte die gemaakt is/ ingericht is om yoga te beoefenen
Childpose: een rustruimte, zittend op je knieën met je billen naar je hielen en je voorhoofd steunend op de grond.
Downward Facing Dog: neerwaartskijkende hond, een houding die vooral in de Vinyasa Flows als één van de basishoudingen beschouwd wordt: je staat op handen en voeten, als een omgekeerde letter ‘V’
Savasana: de lijkhouding of herstelhouding, waarmee standaard alle Hatha Yogalessen afgesloten worden; je ligt langtuit op je rug, met volledige aandacht, met de kans zo helemaal tot rust te komen
Aangespoelde Walrus: een 100% niét officiele yogabenaming, voorlopig enkel gebruikt bij Mojo Yoga :-) met als doel; volledige tussentijdse ontspanning tussen andere houdingen door: je ligt op je buik, armen en benen wijd en ontspannen
Derde oog, bron van kracht
En wààrom precies de aandacht naar je derde oog brengen? Lees en je ontdekt meteen (= op het einde van het artikel, zoals het hoort) de link tussen deze mysterische plaats van ons lichaam, de nieuwzeelandse brughagedis en het één voor één afvallen van de grieperige collega’s.
De plaats tussen onze ogen wordt ook wel ons 3e oog genoemd. Omdat je met drie ogen meer ‘ziet’ dan met twee. Sounds logical! Maar wat ‘zie’ je dan precies, dat is de vraag. Uiteraard gaan we niet meer zién, of toch niet in op de manier zoals we kennen van oog links en oog rechts. We gebruiken ons derde oog om dingen helder te zien, om meer duidelijkheid te brengen in de zaken die we (echt) zien, horen, proeven, meemaken. Onze intuïtie, daar sluit het nog het best bij aan. Dingen helder zien. Zoals een helderziende? Can be. Een helderziende is dan ook niet hetzelfde als een waar-zegster, maar kan je helpen dingen helderder te zien, meer in-zicht te krijgen. Vandaar de spiritueel verplichte glazen bol: als symbool voor een extra oog? Can be.
Maar wat zien we dan helderder? Heel symbolisch; de dingen die we met onze twee andere ogen niet kunnen zien: emoties (van onszelf én anderen), patronen die zich voordoen in ons leven,…
Héél héél lang geleden, zouden we zelfs een zichtbaar derde oog gehad hebben, daar zijn restanten van, die we onder andere nog zien bij de nieuwzeelandse brughagedis. Bij ons vertaalt het zich eerder als een cluster van lichtgevoelige cellen, ter hoogte van onze epyfise. De klier die onder andere instaat voor de productie van melatonine, het hormoon dat onze slaap regelt. Dus deze epyfise is best licht-gevoelig kan je zeggen, net zoals onze ogen dat zijn...
Waarom vertrouwen op intuïtie, we hebben toch onze ratio? Yep, correct!
Alleen kan onze ratio soms redelijk traag zijn. Soms merken we iets op, maar kunnen we er nog niet goed een uitleg aan geven, maar toch voelt het niet goed. Dan plots zien/horen we wat er fout is en achteraf denken we: goh, goed van onze hersenen/zintuigen dat we het gezien /gehoord hebben! Terwijl we vergeten dat we het al wisten (=voelden), vòòr er iets te zien/horen was.
Onze nieuwzeelandse brughagedis ligt lekker in de zon, want dat doen deze koudbloedige dieren om energie op te doen, voelt dat er iets niet juist is en kruipt terug onder zijn steen, om dan te zien dat er een arend (die, zoals we allemaal weten, verlekkerd is op Nieuwzeelandse brughagedissen) over vliegt. Voelen vòòr zien!
Onze ratio is niet alleen zo traag als een windows ’98 met momenten, maar ook nog eens belachelijk kritisch, alsof die -als een koppig kind- ‘zwart’ zegt als ons gevoel ‘wit’ zegt. Stel: drukke dag op het werk, ergens midden februari, helft van de collega’s thuis met griep en je voelt je echt zooo ontzettend futloos, uitgeput, leeg. Een sprankeltje gevoel geeft aan dat het echt nodig is om zelf in je bed te kruipen en er de volgende drie dagen niet meer uit te kruipen, maar ons ‘kleind-kind-ratio’ zegt koppig: nu ziek worden kàn ik écht NIET maken, ik heb twee weken geleden al een vrije dag genomen en er zijn nog 53 mails die niét kunnen wachten en wat gaan mijn collega’s denken als ik nu plots vertrek, net als de zon erdoor begint te komen. Dus we negeren het gevoel, gaan door zoals een goed gemoraliseerde werknemer doet, om tegen het einde van de avond veranderd te zijn in iets wat het dichtst in de buurt komt van een dweil, om de volgende vijf dagen dweilvol door het leven te gaan. Excuseer, liggen.
En dat, dàt is de link tussen Ajna, het derde oog (jaja, het ding heeft zelfs een naam in de yogafilosofie), de brughagedis en de zieke collega’s...
Misschien toch maar wat tijd nemen om je derde oog beter te ontwikkelen? Kan door meditatie, fantaseren, dromen en vooral door je gevoel aux sérieux te nemen. The rest will follow!
Have a nice dreamday/daydream!
Sat Nam, de nieuwe Namasté?
Nothing lasts forever, zelfs niet de gevestige namasté-waarde in het yogagebeuren.
Nadat The Beatles een ashram bezochten in Rishikesh, Noord India, was het hek helemaal van de dam en werden Oosterse invloeden zo hip als de Beatles zelf. Leuke tijdsgeest dan ook: andere culturen ontdekken, van platgelopen paden aftreden, hogere sferen bereiken, al dan niet in een klein dorpje zoals Rishikesh, de toegangspoort tot de Himalaya. Lekker exotisch, lekker wereldlijk. En zo is Namasté, dé term die onlosmakelijk met yoga verbonden is, overgewaaid naar hier.
Maar blijkt dat ook deze namasté vergankelijk is, zoals … alles.
Behoor je tot die gelukkige groep die India al mogen bezoeken heeft, dan weet je dat namasté een soort van universele loper is die elk slot opent, ongeacht je bedoeling, taal, kaste of neushaarlengte. Hét begroetingswoord. De yogafilosofie geeft er zijn eigen mooie interpretatie aan: “de goddelijkheid in mij, buigt voor de goddelijkheid in jou, want in wezen zijn we één”.
Mooi gedachtengoed. Benadrukt hoe we met onze individuele bewustzijnsontwikkeling op onze eigen bescheiden mannier bijdragen aan een groter universeel bewustzijn. Mooi gebaar om nog even een momentje van wederzijdse dankbaarheid en respect naar elkaar te tonen op het einde van de les. Mooie symbolische afsluiter van de les.
Al valt het me op dat er meer en meer andere opduiken in de drukbezochte yogalessen.
Waar sommigen twee keer over hun linkerschouder blazen, anderen nog ‘traditioneel’ drie keer ohm shanten, beeindigen vele guru’s de (kundalini)lessen tegenwoordig met de woorden Sat Nam: True to your own Identity.
Nog maar enkele tientallen jaren geleden In de jaren ’60 en later, lag er nog veel nadruk op respect tonen naar andere culturen. Op dankbaar zijn voor de rijkdom in je leven. Gaat ook helemaal samen met de tijdsgeest van toen: na vele decennia waarin onze (groot)ouders hard moesten werken om net rond te komen zonder zich enige luxe te kunnen veroorloven, was het plots mogelijk om verre reizen te maken, om jezelf eens iets luxueus als een –ik noem zomaar iets- radio of strijkijzer kado te doen. Exotische reizen naar Oostende werden ingeruild voor reizen naar Spanje en als je een beetje geluk en ondernemingszin had naar India. Het waren niet meer enkel suïcide ontdekkingsreizigers die zich naar andere continenten waagden, maar evengoed ‘gewone’ mensen, zoals buren, collega’s, familie.
Echt een periode van 'namasté': respect tonen naar andere culturen en dankbaar zijn voor de luxe in je leven.
De namastéperiode heeft langzaamaan plaatsgemaakt voor een Sat Namrevelatie (niet toevallig een anagram, op de laatste 'e' na dan).
Anno 2014 is reizen naar het Oosten, het Westen, Noorden en Zuiden voor de doorsnee Belg een vanzelfsprekendheid geworden. We baden in luxe, the sky is the limit, alles is mogelijk. Luxe is standaard. Niet toevallig dat er net nu meer aandacht besteed wordt aan het trouw blijven aan jezelf-idee. Want doe het maar eens: je niét laten meeslepen in de rat-race, in de marketing overload, in het leven dat bestaat uit alleen maar keuzes en nog meer keuzes, ondergedompeld in een bad van nog meer mogelijkheden en nog beter opties. Een ware hel. Als je niet bij je ware zelf blijft tenminste.
Bij deze wens ik je dan ook een overload aan Sat Nam toe,
Want een gelukkig leven is een leven dat in overeenstemming met je natuur geleefd wordt, zoals we allen ongetwijfeld al wel weten :-)
Nothing lasts forever, zelfs niet de gevestige namasté-waarde in het yogagebeuren.
Nadat The Beatles een ashram bezochten in Rishikesh, Noord India, was het hek helemaal van de dam en werden Oosterse invloeden zo hip als de Beatles zelf. Leuke tijdsgeest dan ook: andere culturen ontdekken, van platgelopen paden aftreden, hogere sferen bereiken, al dan niet in een klein dorpje zoals Rishikesh, de toegangspoort tot de Himalaya. Lekker exotisch, lekker wereldlijk. En zo is Namasté, dé term die onlosmakelijk met yoga verbonden is, overgewaaid naar hier.
Maar blijkt dat ook deze namasté vergankelijk is, zoals … alles.
Behoor je tot die gelukkige groep die India al mogen bezoeken heeft, dan weet je dat namasté een soort van universele loper is die elk slot opent, ongeacht je bedoeling, taal, kaste of neushaarlengte. Hét begroetingswoord. De yogafilosofie geeft er zijn eigen mooie interpretatie aan: “de goddelijkheid in mij, buigt voor de goddelijkheid in jou, want in wezen zijn we één”.
Mooi gedachtengoed. Benadrukt hoe we met onze individuele bewustzijnsontwikkeling op onze eigen bescheiden mannier bijdragen aan een groter universeel bewustzijn. Mooi gebaar om nog even een momentje van wederzijdse dankbaarheid en respect naar elkaar te tonen op het einde van de les. Mooie symbolische afsluiter van de les.
Al valt het me op dat er meer en meer andere opduiken in de drukbezochte yogalessen.
Waar sommigen twee keer over hun linkerschouder blazen, anderen nog ‘traditioneel’ drie keer ohm shanten, beeindigen vele guru’s de (kundalini)lessen tegenwoordig met de woorden Sat Nam: True to your own Identity.
Nog maar enkele tientallen jaren geleden In de jaren ’60 en later, lag er nog veel nadruk op respect tonen naar andere culturen. Op dankbaar zijn voor de rijkdom in je leven. Gaat ook helemaal samen met de tijdsgeest van toen: na vele decennia waarin onze (groot)ouders hard moesten werken om net rond te komen zonder zich enige luxe te kunnen veroorloven, was het plots mogelijk om verre reizen te maken, om jezelf eens iets luxueus als een –ik noem zomaar iets- radio of strijkijzer kado te doen. Exotische reizen naar Oostende werden ingeruild voor reizen naar Spanje en als je een beetje geluk en ondernemingszin had naar India. Het waren niet meer enkel suïcide ontdekkingsreizigers die zich naar andere continenten waagden, maar evengoed ‘gewone’ mensen, zoals buren, collega’s, familie.
Echt een periode van 'namasté': respect tonen naar andere culturen en dankbaar zijn voor de luxe in je leven.
De namastéperiode heeft langzaamaan plaatsgemaakt voor een Sat Namrevelatie (niet toevallig een anagram, op de laatste 'e' na dan).
Anno 2014 is reizen naar het Oosten, het Westen, Noorden en Zuiden voor de doorsnee Belg een vanzelfsprekendheid geworden. We baden in luxe, the sky is the limit, alles is mogelijk. Luxe is standaard. Niet toevallig dat er net nu meer aandacht besteed wordt aan het trouw blijven aan jezelf-idee. Want doe het maar eens: je niét laten meeslepen in de rat-race, in de marketing overload, in het leven dat bestaat uit alleen maar keuzes en nog meer keuzes, ondergedompeld in een bad van nog meer mogelijkheden en nog beter opties. Een ware hel. Als je niet bij je ware zelf blijft tenminste.
Bij deze wens ik je dan ook een overload aan Sat Nam toe,
Want een gelukkig leven is een leven dat in overeenstemming met je natuur geleefd wordt, zoals we allen ongetwijfeld al wel weten :-)
Are you twisted?! I hope you are
Zoals de meeste yogi’s wel weten, ondersteunen gedraaide houdingen, ook wel twists genoemd, je natuurlijke detoxpower. Waar je meteen denkt aan de zware taak van de lever om de wijntjes en de chocolaatjes te verwerken, gaat het bij deze twisthoudingen om diepere ontgifting dan deze relatief onschuldige genotsdrankjes.
Ontgiften is loslaten van het geen je niet voedt. Afvalstoffen dus. Opgenomen via bespoten voedsel, door onze huid via synthetische kleding of tijdens het ademen in de drukke stad met zijn niet zo'n zuivere lucht. Maar ook op niet-fysiek vlak.
Je schuldig voelen terwijl dit niet hoeft, je schamen waar het al helemaal niet nodig is en om nog maar te zwijgen over terugkerende negatieve gedachten. Zelfs vriendschappen of liefdesrelaties kunnen een degelijke portie emotioneel gif in je systeem achterlaten. Ook destructieve gedragspatronen kunnen voor een behoorlijke dosis gif zorgen. Patronen die je ervan weerhouden om te accepteren dat je een goede relatie of stabiele baan of af en toe een beetje geluk verdient. Loslaten die handel!
Kortom iedereen kan wel wat detox gebruiken, right?
Zo’n diepe twisthouding is dan net wat je nodig hebt om het diepe niveau te bereiken van detox, wanneer je je ruggengraat helemaal uitwringt door hem te draaien. Een beetje zoals je soms iemand zijn nek zou kunnen omdraaien, het is te zeggen, in de tijd voordat je yoga deed en je nog strooide met gewelddadige metaforen…
Wat je effectief doet is je bloeddoorstroming naar je organen, tijdelijk verminderen. Eens je uit je twist komt, neemt de snelle bloedstroom afvalstoffen mee en wordt de werking van o.a je lever gestimuleerd.
Terwijl je in zo'n twist houding zit, adem je rustig en volledig door, zodat je ook ademt naar die delen van je longen waar je anders niet bij komt. Méér longblaasjes die zuurstof kunnen doorsturen via je bloed, alweer naar je organen.
So get twisted, get detoxed!
HOE
Remind jezelf bij deze (en andere (twist)houdingen) er aan om diep en volledig UIT te ademen. Waar de inademing zorgt voor nieuwe energie, nieuwe kansen, is het helemaal dankzij de UITademing dat je kan loslaten. To prove the point: uitademen is koolstofdioxide uit je lichaam sturen; lucht zonder zuurstof die je niet meer nodig hebt.
Uitademen is loslaten van zuurstofarme lucht, maar ook loslaten van (negatieve) gedachten, van patronen, van stress, van (spier)spanning …
Ben je een beetje slim, laat je ademhaling je dan helpen in je yogapractice.
The power of breathe!
Zoals de meeste yogi’s wel weten, ondersteunen gedraaide houdingen, ook wel twists genoemd, je natuurlijke detoxpower. Waar je meteen denkt aan de zware taak van de lever om de wijntjes en de chocolaatjes te verwerken, gaat het bij deze twisthoudingen om diepere ontgifting dan deze relatief onschuldige genotsdrankjes.
Ontgiften is loslaten van het geen je niet voedt. Afvalstoffen dus. Opgenomen via bespoten voedsel, door onze huid via synthetische kleding of tijdens het ademen in de drukke stad met zijn niet zo'n zuivere lucht. Maar ook op niet-fysiek vlak.
Je schuldig voelen terwijl dit niet hoeft, je schamen waar het al helemaal niet nodig is en om nog maar te zwijgen over terugkerende negatieve gedachten. Zelfs vriendschappen of liefdesrelaties kunnen een degelijke portie emotioneel gif in je systeem achterlaten. Ook destructieve gedragspatronen kunnen voor een behoorlijke dosis gif zorgen. Patronen die je ervan weerhouden om te accepteren dat je een goede relatie of stabiele baan of af en toe een beetje geluk verdient. Loslaten die handel!
Kortom iedereen kan wel wat detox gebruiken, right?
Zo’n diepe twisthouding is dan net wat je nodig hebt om het diepe niveau te bereiken van detox, wanneer je je ruggengraat helemaal uitwringt door hem te draaien. Een beetje zoals je soms iemand zijn nek zou kunnen omdraaien, het is te zeggen, in de tijd voordat je yoga deed en je nog strooide met gewelddadige metaforen…
Wat je effectief doet is je bloeddoorstroming naar je organen, tijdelijk verminderen. Eens je uit je twist komt, neemt de snelle bloedstroom afvalstoffen mee en wordt de werking van o.a je lever gestimuleerd.
Terwijl je in zo'n twist houding zit, adem je rustig en volledig door, zodat je ook ademt naar die delen van je longen waar je anders niet bij komt. Méér longblaasjes die zuurstof kunnen doorsturen via je bloed, alweer naar je organen.
So get twisted, get detoxed!
HOE
Remind jezelf bij deze (en andere (twist)houdingen) er aan om diep en volledig UIT te ademen. Waar de inademing zorgt voor nieuwe energie, nieuwe kansen, is het helemaal dankzij de UITademing dat je kan loslaten. To prove the point: uitademen is koolstofdioxide uit je lichaam sturen; lucht zonder zuurstof die je niet meer nodig hebt.
Uitademen is loslaten van zuurstofarme lucht, maar ook loslaten van (negatieve) gedachten, van patronen, van stress, van (spier)spanning …
Ben je een beetje slim, laat je ademhaling je dan helpen in je yogapractice.
The power of breathe!
Seated Twist
Pigeon(pose), I think I love you!
Ze zeggen wel eens over India “you hate it or you love it”. Volledig terecht! India is zo uitgesproken dat het niet neutraal kàn zijn. Hetzelfde geldt voor de Duifhouding, al was het net ietsje anders:
PigeonPose, you hate it and then… you love it!
Althans zo liep het bij mij..
Enkele jaren geleden toen ik tijdens één van mijn eerste lessen begeleid werd in Eka Pada Rajakapotasana, de intense Duifhouding, herinner ik me nog heel erg goed. Terwijl ik in deze hoeveel-spieren-kan-een-mens-voelen-in-zijn-benen-asana zat/lag, kon ik bijna niet anders dan lachen met de richtlijnen ‘ontspan’,’geniet van de strech’ en ‘losse schouders’, die eerder als mission impossibles klonken. En het ook waren. Niets losse schouders, aangename strech en nog minder time to relax! Deze houding is des duivels!
En zoals dat gaat met dingen in je hoofd, maak je ze soms zelf erger dan ze zijn, zo ook met de Duivelpose… euh Duifpose. Zo erg dat mijn intentie in het begin van de les al bijna standaard was “oh please laat er geen duifhouding in de les zijn”. Ja, zo erg was het dus, in mijn hoofd. En zoals Oma Lorettje altijd zegt “it’s all in the mind”, dus best niet onderschatten, die gedachten.
Hoedanook, het leven ging door en enkele lessen - en niet zo heel veel leniger – later, kwam er echter een change of mind, meerbepaald na het lezen van Tree of Yoga (B.K.S Iyengar). Het werd me plotsklaps duidelijk dat een houding van nature ‘leeg’ is en dat wij het zelf zijn, althans, onze gedachten, die ervoor zorgen dat we iets als leuk of hatelijk, mooi of lelijk, moeilijk of makkelijk bestempelen. Het zijn WIJZELF die er een label aanhangen, die de houding in een vakje plaatsen.
En zoals we allemaal weten, eens iets in een vakje beland is , of het nu gaat om een yogahouding, een gerecht of een persoon, geraakt die er maar heel erg moeilijk weer uit.
Na die bewuste “asana=leeg van nature”-les, voèlde ik plots dat de Duif me een zekere rust gaf, waar tot dan toe geen ruimte voor was, hoogstwaarschijnlijk door de continue gedachtenstroom ‘hoelang nog? Hoelang nog? Hoelang nog?’. Deze houding deed me stilstaan bij waar ik voor sta, waar ik trots op ben.
Sinds de Duif zijn vleugels heeft uit kunnen slaan, weg uit het vakje, vliegt ze rond en herinnert ze me er elke keer glimlachend aan niets of niemand meer in een vakje te duwen.
Duifje, I think I love you
Ze zeggen wel eens over India “you hate it or you love it”. Volledig terecht! India is zo uitgesproken dat het niet neutraal kàn zijn. Hetzelfde geldt voor de Duifhouding, al was het net ietsje anders:
PigeonPose, you hate it and then… you love it!
Althans zo liep het bij mij..
Enkele jaren geleden toen ik tijdens één van mijn eerste lessen begeleid werd in Eka Pada Rajakapotasana, de intense Duifhouding, herinner ik me nog heel erg goed. Terwijl ik in deze hoeveel-spieren-kan-een-mens-voelen-in-zijn-benen-asana zat/lag, kon ik bijna niet anders dan lachen met de richtlijnen ‘ontspan’,’geniet van de strech’ en ‘losse schouders’, die eerder als mission impossibles klonken. En het ook waren. Niets losse schouders, aangename strech en nog minder time to relax! Deze houding is des duivels!
En zoals dat gaat met dingen in je hoofd, maak je ze soms zelf erger dan ze zijn, zo ook met de Duivelpose… euh Duifpose. Zo erg dat mijn intentie in het begin van de les al bijna standaard was “oh please laat er geen duifhouding in de les zijn”. Ja, zo erg was het dus, in mijn hoofd. En zoals Oma Lorettje altijd zegt “it’s all in the mind”, dus best niet onderschatten, die gedachten.
Hoedanook, het leven ging door en enkele lessen - en niet zo heel veel leniger – later, kwam er echter een change of mind, meerbepaald na het lezen van Tree of Yoga (B.K.S Iyengar). Het werd me plotsklaps duidelijk dat een houding van nature ‘leeg’ is en dat wij het zelf zijn, althans, onze gedachten, die ervoor zorgen dat we iets als leuk of hatelijk, mooi of lelijk, moeilijk of makkelijk bestempelen. Het zijn WIJZELF die er een label aanhangen, die de houding in een vakje plaatsen.
En zoals we allemaal weten, eens iets in een vakje beland is , of het nu gaat om een yogahouding, een gerecht of een persoon, geraakt die er maar heel erg moeilijk weer uit.
Na die bewuste “asana=leeg van nature”-les, voèlde ik plots dat de Duif me een zekere rust gaf, waar tot dan toe geen ruimte voor was, hoogstwaarschijnlijk door de continue gedachtenstroom ‘hoelang nog? Hoelang nog? Hoelang nog?’. Deze houding deed me stilstaan bij waar ik voor sta, waar ik trots op ben.
Sinds de Duif zijn vleugels heeft uit kunnen slaan, weg uit het vakje, vliegt ze rond en herinnert ze me er elke keer glimlachend aan niets of niemand meer in een vakje te duwen.
Duifje, I think I love you